Muzem Miasta Omiš zostało założone w roku 1986. Znajduje się w budynku sąsiadującym bezpośrednio ze wschodnią bramą miejską, niedaleko wejścia na starówkę.
Muzem Miasta Omiš zostało założone w roku 1986. Znajduje się w budynku sąsiadującym bezpośrednio ze wschodnią bramą miejską, niedaleko wejścia na starówkę. Stała ekspozycja Muzeum prezentuje bogaty zbiór znalezisk archeologicznych i o znaczeniu kulturalno-historycznym tego regionu.
Zgromadzony materiał archeologiczny świadczy o kontynuacji zasiedlania już nawet od czasów wczesnej epoki kamiennej, z której pochodzi ceramika oraz obrobione narzędzia krzemienne i kościane. Spośród stanowisk archeologicznych, gdzie odkryto bogate znaleziska ruchome lub dzięki którym udało się zrekonstruować sposób życia w poszczególnych okresach historycznych koniecznie należy wyróżnić omiskie fortyfikacje, Stary Cmentarz, wczesnochrześcijański kompleks kościelny w okolicy Brzet oraz Kościół Św. Piotra w dzielnicy miasta Priko wraz z seminarium iliryjskim.
Pierwsza osada na terenie Omišu, potwierdzona źródłami historycznymi, ale też znaleziskami archeologicznymi to antyczne Oneum, ulokowane na zboczu Omiskiej Dinary na terenie wsi Baučići. Znaleziska archeologiczne i topografia miejscowości wskazują na prahistoryczną rolę położenia, w którym w epoce żelaza rozwinął się ośrodek miejski dalmatyńskich Onastynów. To miejsce nadal nie zostało dokładnie zbadane ale luksusowe znaleziska takie jak głowa cesarza Tyberiusza wykonana z marmuru, cesarskie napisy Tyberiusza i Klaudiusza, monety czy przedmioty codziennego użytku wskazują, że było to istotne w świecie antycznym miejsce zamieszkania. Poza tym odnaleziono fragmenty napisów pisanych klasyczną rzymską czcionką, które znajdowały się na monumentalnych budowlach i świadczą o wzmożonym budownictwie w trakcie 1 wieku. Prawdziwą perłą na naszych terenach są reprezentatywne przykłady zabudowy kościelnej wczesnochrześcijańskiego kompleksu św. Cypriana w miejscowości Gata, powstałej w czasach cesarza Justyniana.
Materiały kulturalno-historyczne reprezentowane są przez najwyższej klasy zabytki Republiki Poljickiej, która utrzymała swoją niepodległość przez burzliwe stulecia od średniowiecza do czasów nowożytnych kiedy to została zniesiona ustanowieniem administracji francuskiej. O statusie Omišu w czasach nowożytnych świadczą herby szlacheckie rodów weneckich i omiskich oraz znaleziska kamienne z czasów renesansowych i barokowych. Swoją monumentalnością wyróżnia się miara do zboża i ogrodzenie balkonu z XV w.
Żeby przyciągnąć wiernych fanów muzeum tworzymy programy kreatywne w obrębie działalności pedagogicznej muzeum, przeznaczone dla wszystkich klas szkolnych oraz instytucji edukacyjnych. Chcielibyśmy rozszerzyć ofertę programu rozrywkowego i edukacyjnego również dla uczestników uniwersytetu trzeciego wieku, którzy często są cennym i niewyczerpanymi źródłem rodzimej historii, zwłaszcza o dziedzictwie niematerialnym.
Cel i misję Muzeum Miasta Omiš kształtuje jego podstawowa działalność, jaką jest systematyczne gromadzenie, przetwarzanie i dokumentacja, ochrona, utrzymanie i prezentacja dziedzictwa kulturowego i duchowego z obszaru, który administracyjnie należy do miasta Omiš. To właśnie definiuje wizję muzeum, które stało się łącznikiem między dziedzictwem kulturowym Omiša, pojedynczymi osobami i publicznością
Pomnikiem słynnej pirackiej przeszłości jest twierdza Mirabela, tuż nad starą częścią miasta - jeden z najbardziej znanych zabytków Omišu.
Pomnikiem słynnej pirackiej przeszłości jest twierdza Mirabela, tuż nad starą częścią miasta - jeden z najbardziej znanych zabytków Omišu.
Niegdyś piraci wykorzystywali Mirabelę jako punkt widokowy, z którego obserwowali kanał Brač, nie pozwalając bogatym statkom handlowym niezauważenie przepłynąć obok Omišu. Sam fort powstał w XIII wieku a ciekawostką jest fakt. Chociaż przez wieki skutecznie opierała się sile działalności człowieka nie mogła wygrać z siłami natury. Podczas silnych sztormów w roku 1988 piorun uderzył w szczyt fortu i niemalże zrównał go z ziemią. Na szczęście oddani konserwatorzy zebrali wszystkie, nawet najdrobniejsze fragmenty twierdzy i przywrócili jej pierwotną formę podczas długiego procesu renowacji.
Obecnie Mirabela jest jednym z najbardziej znanych symboli Omišu i przyciąga rzesze turystów ze względu na swoją dostępność, ale także niepowtarzalny widok na całe miasto, który rozpościera się ze szczytu twierdzy. Do Mirabeli można dotrzeć schodami, które znajdują się tuż obok wejścia do największego kościoła na starym mieście, kościoła św. Michała, a wejście jest płatne.
Jednak pieniądze to ostatnia rzecz, o której pomyślicie, gdy pojawią się przed wami czerwone dachy starego miasta a idąc na szczyt fortu zdacie sobie sprawę, że kroczycie po śladach dawnych piratów, którzy w pośpiechu opuszczali twierdzę na widok nadpływających szybkich galer i statków weneckich.
Kontakt:
tel. 00 385 21 757 365
E-mail: vlastiti_pogon@omis.hr
Jeżeli zatrzymasz się więcej niż jeden dzień w Omišu lub okolicach, krótka wycieczka do Forticy to coś, na co zdecydowanie musisz się zdecydować. Z centrum miasta dobrze oznakowaną trasą do Forticy, nawet ci w gorszej kondycji dotrą w godzinę, żeby w nagrodę zobaczyć jeden z najpiękniejszych widoków w całej Dalmacji.
Jeżeli zatrzymasz się więcej niż jeden dzień w Omišu lub okolicach, krótka wycieczka do Forticy to coś, na co zdecydowanie musisz się zdecydować. Z centrum miasta dobrze oznakowaną trasą do Forticy, nawet ci w gorszej kondycji dotrą w godzinę, żeby w nagrodę zobaczyć jeden z najpiękniejszych widoków w całej Dalmacji.
Gdy tylko postawisz stopę bruku ponad 500-letniej twierdzy zrozumiesz, dlaczego starzy mieszkańcy Omišu wtaczali wielkie głazy na szczyt góry. Z Forticy rozpościera się wyjątkowy widok na wyspy Brač, Hvar i Šolta, kanion rzeki Cetina i sporą część Poljic. Niezależnie od kierunku, z którego przybywali wrogowie, strażnicy z Forticy zawsze mogli ich dostrzec wystarczająco wcześnie, aby ostrzec mieszkańców o niebezpieczeństwie, a ta twierdza jest jednym z powodów, dla których Omiš pozostał niepokonany w całej swojej historii.
Poza tym, że była punktem widokowym, Fortica grała również rolę schronienia. W przypadku bezpośredniego niebezpieczeństwa dawni omišanie uciekali ze swoich domów w pobliżu wybrzeża do bezpiecznej fortecy z planem zrzucenia na miasto dużych głazów ze szczytu góry, jeśli wrogowie zbliżą się wystarczająco blisko.
Do twierdzy można dotrzeć jedną z kilku dróg. Najłatwiejsza i najczęściej używana trasa zaczyna się we wschodniej części miasta. Z ulicy Vangrad jedźcie krętą drogą pod górę, aż zobaczycie znak z napisem Fortica po lewej stronie. Od tego momentu czeka nas około 50 minut łagodnego podejścia po oznaczonej ścieżce, a wejście do twierdzy jest płatne w miesiącach letnich. Ze szczytu twierdzy rozpościera się niesamowicie piękny widok na kanał Brač, niezliczone wyspy dalmatyńskie, a jeśli pogoda dopisuje - w oddali można rozpoznać zarysy odległych Włoch.
KONTAKT:
Przechadzając się uliczkami w Omišu, niemal na każdym kroku można natknąć się na ciekawy plac lub dom. Jeden z nich jest szczególnie bliski mieszkańcom i interesujący dla turystów. Niewiele jest przecież na świecie domów, które posiadają oficjalną nazwę, nie mówiąc już o tak ciekawym jak ten w Omišu – „Dom Szczęśliwego Człowieka”.
Przechadzając się uliczkami w Omišu, niemal na każdym kroku można natknąć się na ciekawy plac lub dom. Jeden z nich jest szczególnie bliski mieszkańcom i interesujący dla turystów. Niewiele jest przecież na świecie domów, które posiadają oficjalną nazwę, nie mówiąc już o tak ciekawym jak ten w Omišu – „Dom Szczęśliwego Człowieka”.
Jego nazwa pochodzi od napisu nad drzwiami wejściowymi, który w tłumaczeniu z łaciny brzmi: „Dziękuję Ci Panie, że jesteś na tym świecie” (GRATIAS AGO TIBI DNE QUIA FUI W HOC MONDO). Przypuszcza się, że był to dom prawnika Ivana Primojevicia, prawnika i ambasadora gminy Omiš w Wenecji.
Niestety dzisiaj niewiele wiemy o pierwszym właścicielu tego pięknego renesansowego domu. Na szczęście budynek przez wiele stuleci przetrwał w dobrym stanie i dziś jest najpiękniejszym przykładem klasycznej architektury dalmatyńskiej z okresu weneckiego.
"Dom Szczęśliwego Człowieka" został zbudowany tak, że na parterze znajduje się warsztat i pokój dzienny, na piętrze sypialnia, natomiast na drugim, najwyższym piętrze znajduje się kuchnia. Ten układ pomieszczeń przez wiele lat dezorientował historyków, do czasu aż zrozumieli, dlaczego dawni architekci planowali wnętrze w tak pozornie niepraktyczny sposób.
W średniowieczu wiele domów w Omišu spłonęło w pożarach, a jak wiadomo, pożary w domach najczęściej zaczynają się w kuchni. Domy, w których na niższych kondygnacjach znajdowały się kuchnie, najczęściej ulegały całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru. Z biegiem czasu dawni mieszkańcy Omišu zdali sobie sprawę, że dzięki przeniesieniu kuchnięna wyższe piętra w przypadku pożaru, szkody były znacznie mniejsze i wkrótce ta metoda budowy stała się standardem w mieście.
„Dom szczęśliwego człowieka” jest jednym z pierwszych w Omišu zbudowanych w ten nowatorski jak na owe czasy sposób. Kto wie, może właśnie dlatego jego właściciel był tak szczęśliwy. ;)
Kiedy przechodzimy mostem w kierunku centrum miasta po lewej stronie, na dnie rzeki, znajduje się Mostina. Ta niewidoczna gołym okiem podwodna konstrukcja była częścią innowacyjnej części systemu obronnego miasta. Sztuczka polegała na tym, że szybkie łodzie pirackie sprawnie i szybko omijały przeszkodę, natomiast statki najeźdźców osiadały na mieliźnie, stając się łatwym celem dla czekających na brzegu piratów.
Kiedy przechodzimy mostem w kierunku centrum miasta po lewej stronie, na dnie rzeki, znajduje się Mostina. Ta niewidoczna gołym okiem podwodna konstrukcja była częścią innowacyjnej części systemu obronnego miasta. Sztuczka polegała na tym, że szybkie łodzie pirackie sprawnie i szybko omijały przeszkodę, natomiast statki najeźdźców osiadały na mieliźnie, stając się łatwym celem dla czekających na brzegu piratów.
Ze względu na swój dobry stan i cechy architektoniczne jest ważnym przykładem starochorwackiej przedromańskiej architektury sakralnej, a pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1074 r., z czasów panowania króla Slavca.
Ze względu na swój dobry stan i cechy architektoniczne jest ważnym przykładem starochorwackiej przedromańskiej architektury sakralnej, a pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1074 r., z czasów panowania króla Slavca.
