Już w czasach antycznych, ponad 2000 tysiącami lat temu, ujście rzeki Cetiny było stale zamieszkane a historycy twierdzą, że przodkiem dzisiejszego Omišu była osada Oneum, która była zbudowana u podnóża wielkiej góry położonej na północ od dzisiejszego miasta - Omiškiej Dinary.
Z biegiem czasu ówcześni mieszkańcy zaczęli swoje domy budować coraz bliżej morza a mieli ku temu bardzo dobry powód. Dawni Omišanie byli bowiem piratami!
W XII i XIII wieku panowali nad morzem na obszarze między Splitem a Dubrownikiem a wszystkie okręty przepływające obok miasta musiały płacić daninę za swobodne przejście lub zaryzykować walkę z bezlitosnymi piratami, z której tylko nieliczni wychodzili jako zwycięzcy.
Omišanie, pod rządami słynnych książąt Kačić, władali wielkim obszarem Adriatyku przez prawie dwieście lat i napadali na statki handlowe bogatych miast - Splitu, Kotoru, Dubrownika i Wenecji a nawet statki papieskie, płynące przez Adriatyk do dalekiej Palestyny.
Z czasem piraci stali się tak potężni, że po częstych atakach na statki z krzyżowcami przeciwko nim wystąpił nawet papież. Po licznych starciach, Wenecjanie w drugiej połowie XIII wieku pokonali piratów z Omiša i ich władców, książąt Kačić.
Książęta Kačić niedługo po przegranej bitwie z Wenecjanami opuścili miasto, a ich władza znacząco osłabła. Omišanie, choć dalej zajmowali się piractwem, zaczęli szukać źródeł przychodu także w uprawie roli i rybactwie.
Ujście Cetiny i baza piratów
W XV wieku Omišanie oficjalnie uznali rządy Republiki Weneckiej a miasto stało się ważnym punktem o znaczeniu administracyjnym i wojskowym, z racji otoczenia wielkim pasmem obwarowań.
Właśnie pod rządami Republiki Weneckiej Omiš nabrał charakterystycznych kształtów, których urokami możemy się cieszyć obecnie. Ponieważ miasto rozbudowywało się między obwarowaniami, budowniczy nie dysponowali przestrzenią do budowy szerokich alei ani ogromnych domów. Ulice w mieście były bardzo wąskie, przeplatane licznymi placami, gdzie odbywało się życie publiczne wczesnych czasów nowożytnych.
Wielkie mury nie powstrzymały rozbudowy miasta, które z czasem się rozrosło i stało gęsto zamieszkane. Wkrótce po upadku Republiki Weneckiej, na początku XIX wieku, omišanie zdecydowali się zburzyć stare mury. Jednym z nielicznych pozostałości po kamiennych umocnieniach, które chroniły nas przez wieki jest brama we wschodniej części miasta i wieża Turjun przy ulicy Fošal.
W tym samym czasie Omiš dostał się pod panowanie Austrii. Następnie, w roku 1807, wraz z całą Dalmacją stał się częścią Francji Napoleona, żeby już w roku 1813 ponownie wrócić do Austrii - pod panowaniem której został do końca Pierwszej wojny światowej w roku 1918.
Następnie Omiš, jak też większa część Chorwacji, staje się częścią obu Jugosławii żeby w roku 1991 swoją burzliwą historię zakończyć powstaniem niepodległej i suwerennej Republiki Chorwacji.
